Ik ben geen heer Op maandagochtend hebben we onze vaste online vergaderingen. Ik klik op “join”, en vrijwel gelijktijdig worden mijn ogen héél groot: achter mij staat mijn gewassen ondergoed te drogen. Schrikachtig glijdt mijn blik langs de opties om mijn camera uit te schakelen. Ik kan het zo snel niet vinden. Wanneer mijn videoscherm eindelijk een zwart blokje is, verplaats ik het wasrek net buiten beeld, waardoor nu mijn pronkstuk, een schilderij van Ajax-speler Brian Brobbey, geschilderd door mijn moeder, zichtbaar wordt. Is het ze opgevallen? Hebben ze iets gezien? Met gene schakel ik mijn camera weer aan, en zie dat iedereen er is: zeven witte mannen, waarvan vier kale knikkers, en één witte vrouw met nog blozende wangen. Allen in acht witte blousejes. Smalltalk, zoals gebruikelijk. Mijn manager zet het onderwerp hobby’s in. Met zijn verbloemde Limburgse accent begint hij te vertellen over zijn mannenhobby. “Ik heb het hele internet afgestruind voor die specifieke geluidsinstallatie. Tim, vertel eens, wat is jouw mannenhobby?”. Een voor een gaat hij de andere mannen in het team af met diezelfde vraag. Mijn hart begint sneller te kloppen. Zonder enige aarzeling vraagt mijn manager: “Fransje, wat is jouw vrouwenhobby?” Er gaan duizend dingen door mijn hoofd die ik wil zeggen. Ik kijk naar de reflectie van mijn videoscherm en zie mijn Ajax-held de Brobeast hangen. Voordat ik antwoord kan geven, doet hijzelf een suggestie: “Schoenen verzamelen?”. In een klap ben ik een inhoudsloze vrouw die zich aanpast aan de door de maatschappij opgelegde vrouwelijke schoonheidsidealen. Wanneer ik mij uitspreek over mijn baankeuze word ik vaak verwonderd aangekeken. Het zou niet aantrekkelijk zijn wanneer een vrouw bij een pensioenbelegger gaat werken. Een vrouw moet zorgzaam zijn, geven om de gevoelens van anderen, en vooral geen baan kiezen waar weinig ruimte is voor het zorgen voor de kinderen. De seksistische opmerkingen volgen elkaar rap op, variërend van het gebruiken van de aanhef “heren” voor mails die ook voor mij bedoeld zijn, het onder de indruk zijn van het werk dat ik als vrouw zijnde oplever, tot het duidelijk maken dat ik vooral ben aangenomen om wat gezelligheid in het team te brengen. Na lang dubben besluit ik het gesprek met mijn manager hierover aan te gaan. Zich niet bewust van het aandeel dat hij in dit probleem heeft, geeft hij aan dat hij een zero-tolerance beleid voor seksisme op de werkvloer heeft. Het eerstvolgende virtuele teamoverleg spreekt Gerard, een van de vier knikkers, mij aan over het nieuwe beleid op de middelbare school van zijn dochter. Het is casual Friday en de witte blousejes zijn ingewisseld voor hoodies. Behalve bij mij. Mijn op video niet-zichtbare hakken geven mij een bepaald zelfvertrouwen. Een manier om mij letterlijk groter te maken en beter te kunnen levelen met mijn mannelijke collega’s. “Vanwege de nieuwe openbaringen op het vlak van grensoverschrijdend gedrag heeft de school besloten dat meisjes geen korte truitjes meer naar school mogen dragen” zegt Gerard met een grijns. “Opmerkelijk dat het probleem bij vrouwen worden gelegd en niet bij de mannen die grenzen overschrijden”. Ik kijk rond, tevergeefs op zoek naar knikkende hoofden. “Maar Lindeje beseft niet wat voor hormonen er door de lichamen van die puberende jongens gieren” antwoordt Gerard. Heftig knikkende hoofden vullen mijn beeldscherm. Hier en daar worden er digitale duimpjes opgestoken. Een bevestiging dat het aankaarten van het probleem geen nut heeft gehad. Dan valt mij op dat mijn manager niet meedoet. Met gerechte rug steekt hij zijn vinger omhoog. “Gerard, je hebt je punt gemaakt” zegt hij bedeesd. “Mij maakt het niet uit he, hoe naakter hoe beter”, zegt Gerard. “Het is klaar nu”, zegt mijn manager. Zijn stem klinkt luider. Gerard doet een poging een beeld te schetsen van de schaars geklede dames in zijn sportschool. “Gerard, klaar,” buldert mijn manager, die naar voren leunt en groot in beeld is. Er valt een stilte. Stilte is ons vrouwen niet vreemd. Iets wat voortkomt uit zelftwijfel, en soms een imposter syndroom. Wanneer wij als vrouwen aan de top willen komen, wordt ons verteld dat we net als de mannen moeten zijn; luidkeels aanwezig en boordevol zelfvertrouwen. ‘Ja, waarom niet,’ zei een jonge vrouw tijdens College Tour, toen haar werd gevraagd of ze ergens een hoge positie wilde bekleden. Dit had volgens Christine Lagarde, directrice van de ECB, een volmondig “jazeker” moeten zijn. Met deze uitspraak bevestigt een van de weinige vrouwelijke rolmodellen dat het noodzakelijk is om je als man te gedragen om door te stoten naar de top. Zelftwijfel kan bijdragen tot mooie dingen, zoals begrip, luisteren en persoonlijke vooruitgang. Het resulteert pas in verlamming, en dus stilte, door het gebrul van alfamannen. Vol goede moed was ik aan mijn baan begonnen, de eerste, en vooralsnog enige vrouw in dit team. Ik had de idealistische gedachte om de financiële sector te veranderen van binnenuit. Al was het maar een beetje.